Instytut Mater Boni Consilii (Matki Dobrej Rady) powstał w Turynie za sprawą czterech włoskich księży, po ich wystąpieniu w grudniu 1985 r. z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X – stowarzyszenia duchownych założonego przez Abp. Lefebvre’a.
Czym jest Instytut
Instytut nie jest zakonem, lecz stowarzyszeniem wiernych na mocy kanonu 707 Kodeksu Prawa Kanonicznego (pio-benedyktyńskiego), mającym ułatwić sprawowanie kultu oraz pełnienie dzieł miłości i pobożności w sposób zawsze przyjęty przez Kościół. Należeć doń mogą zatem katolicy obojga płci, zarówno duchowni, jak świeccy.
Cel Instytutu
Składając Najświętszą Ofiarę Mszy, kapłani Instytutu działają z wolą oddania Bogu należnej chwały. Względem ogółu swych członków, Instytut pragnie stanowić pomoc w wytrwaniu – pośród tak powszechnej dezorientacji – przy całkowitej wierności wierze objawionej od Boga, a nieomylnie podawanej przez Urząd Nauczycielski Kościoła katolickiego. Stawia on sobie również za cel szerzenie nabożeństwa do Najśw. Maryi Panny, m.in. pod wezwaniem Matki Dobrej Rady ; głoszenie zdrowej nauki – zajmując się szczególnie dzisiejszymi zagadnieniami z zakresu teologii – i zwalczanie wszelkich herezji ; kształcenie duchowo-naukowe duchowieństwa ; oraz dzieła miłosierdzia względem duszy i ciała.
Motto Instytutu najzwięźlej wyraża jego ducha : chwała Bogu, wierność Kościołowi, świętość dla siebie, miłość dla bliźniego.
Instytut i Kościół
Wszyscy członkowie Instytutu są i pragną pozostać wiernymi, posłusznymi synami świętego i apostolskiego Kościoła rzymsko-katolickiego, ustanowionego przez Jezusa Chrystusa z widzialną Głową – św. Piotrem oraz jego prawowitymi następcami, biskupami rzymskimi.
Instytut nie został dotychczas zatwierdzony ni ustanowiony przez zwierzchność kościelną, z powodu jej położenia od czasu Soboru Watykańskiego II. Niemniej jednak członkowie jego podporządkowują się z góry wszelkim postanowieniom prawowitej władzy duchownej dotyczącym Instytutu lub ich samych.
Instytut a kryzys wywołany przez Sobór Watykański II
Nazbyt widoczne jest niestety, iż Kościołem miota dziś burza z Chrystusowego proroctwa – najsroższa zapewne w jego tysiącletnich dziejach. Zdaniem Instytutu, źródłem tego spustoszenia jest Sobór Watykański II.
Nauka tego Soboru o kolegialności biskupów, wolności wyznań, ekumenizmie i przynależności niekatolików do Ciała Mistycznego Chrystusa, o wyznaniach niechrześcijańskich (m.in. judaizmie), czy stosunku Kościoła do nowoczesnego świata itp., sprzeciwia się odwiecznemu nauczaniu Kościoła – papieży i soborów powszechnych. Zmiany w liturgii – szczególnie Mszy świętej – oraz w prawie kanonicznym szkodzą duszom, sprzyjają herezji protestanckiej i ukazują jako dozwolone to, co – przeciwnie – jest niedozwolone mocą prawa Bożego, jak n.p. współudział z heretykami w czynnościach świętych.
Niemożliwe jest, aby pochodziło to wszystko od Kościoła katolickiego, którym kieruje Duch Święty, ani od prawowitego następcy św. Piotra, obdarzonego charyzmatem nieomylności.
Instytut – w obliczu tak niebywałego wstrząsu, powiązanego siłą rzeczy z osobami, które zatwierdziły dokumenty soborowe i wynikające zeń zmiany – nie może przyjąć tych nowości sprzeciwiających się prawej wierze i obyczajom ; lecz zarazem nie sposób jemu pobudzać wiernych do nieposłuszeństwa wobec prawowitej zwierzchności kościelnej.
Uznając tzw. tezę z Cassiciacum – od nazwy czas
opisma teologicznego, które jako pierwsze ją opublikowało – za prawidłowe wytłumaczenie sytuacji zaistniałej w Kościele, Instytut idzie śladem nieodżałowanej pamięci ojca M.L. Guérard des Lauriers OP, teologa, członka Papieskiej Akademii im. św. Tomasza z Akwinu, byłego wykładowcy Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego oraz dominikańskiego Centrum Studiów Le Saulchoir. Teza owa głosi, iż aczkolwiek Paweł VI i jego następcy zostali wybrani na papieży w sposób zgodny z prawem kanonicznym, nie posiadają oni władzy papieskiej. Używając terminologii scholastycznej, i dokonując rozróżnienia, którym posługiwał się w XV-XVI w. wybitny komentator dzieł Akwinaty kardynał Tomasz Kajetan – a po nim św. Robert Bellarmin – są oni papieżami materialiter, lecz nie formaliter. Nie dążą bowiem ku dobru Kościoła, a nauczają błędów i herezji. Póki przeto ich się nie wyrzekną, nie są zdolni otrzymać od Chrystusa Pana mocy rządzenia, nauczania i uświęcania Kościoła.
Dzieła Instytutu
Są one tymi, które zawsze pełnili kapłani i świeccy :
-
celebracja Mszy św., według przepisów liturgicznych na okres wakansu Stolicy apostolskiej. Kapłani Instytutu posługują się przy tym wyłącznie Missale Romanum zatwierdzonym przez św. Piusa V i zreformowanym przez św. Piusa X. Msza św. ofiarowana jest obecnie w 20 miejscowościach we Włoszech (m.in. w Rzymie), 7 we Francji (m.in. w Paryżu i w Lyonie), 2 w Belgii, 1 w Niemczech, Szwajcarii, Austrii i na Węgrzech ;
-
kształcenie przyszłych księży w seminarium duchownym św. Piotra Męczennika w Verrua Savoia, miejsc. Carbignano (w okolicach Turynu we Włoszech). Tam również posiada Instytut swą główną siedzibę ; kolejne znajdują się w Romanii (Włochy), Francji (2), Belgii, w Niemczech i na Węgrzech ;
-
doskonalenie dusz, poprzez odprawianie Ćwiczeń duchownych według metody św. Ignacego Loyoli ;
-
wychowanie chrześcijańskie młodych : kolonie Krucjaty Eucharystycznej dla chłopców i dziewcząt, obozy dla młodzieży ;
-
kształcenie naukowe : czasopismo Sodalitium, konferencje, wydawnictwo „Centrum Książki Sodalitium” (adres : loc. Carbignano 36, 10020 Verrua Savoia TO, Włochy) ;
-
dzieła miłosierdzia względem ubogich i potrzebujących, szczególnie rodzin wielodzietnych, przy współpracy z Towarzystwem Mater Boni Consilii.